"Dokuzuncu Gezegen"

İnsan bir çılgınlık yaptı ve mutlu olmak istedi... Mutluluk der durur insanlar sürekli.  Mutsuzluktan yakınırlar her fırsatta. Bilmedikleri şey mutluluğun ne olduğu aslında.  Zannederler ki mutluluk; dilerlerse, avuçlarında beliriverir.  Onu alıp saklasak diye düşünürler.  Sıkıca tutarlar avuçlarında. Mutluluk yakasına yapışıp, onu sonsuza dek seninle kalmaya ikna edebileceğin bir şey mi? Mutluluk bir tanrı misafiri gibi gelmez ki kapıya. Mutluluk bir yanıp bir sönen şehir ışıkları gibidir. Birde kalıcı olduğunu zannettikleri mutluluk türü vardır.  Sevdiğiniz insanın yüreğinde gelir kapınıza.  M utluluğun tüm yükünü taşıyan o insan, sizin en değerliniz olur sonra.  O size mutluluk katar durmadan: "Mutluluk sarhoşluğu" denir buna. Mutluluğun insanı en çok çarpanı da bu kalpten bulaşanı galiba.  Tattırdığı mutluluk, size vereceği acının karşılığıdır aslında. ve her zaman acı büyüktür mutluluktan...

  Keşke denen bir şehirde, hüzünlü atıştırır damlalar. Yüzlerde pişmanlığın izleri, masalar hep boş.   Alelade yazılmış mektuplar, postacılar terki diyar. Bir çift söze muhtaç insanlar, kafalar hep boş.   Hasret kokulu rüzgarlar, hislere tercüman arıyor. Sevmeyi bekleyen varda, kalpler hep boş.

  Bu benim eve dönüş mektubum. Yolları adım adım saymadan evvel, insanın ayakları eskirmiş meğer. Her şehirde selamlarken güneşi, bir yabancıyı ağırlar geceler. Bir toprak kokusu sarar beni, rüzgarın duasıyla uyanırım. Arno nehrinin kıyısında, derin düşlere dalarım. Her köşe başına yazın beni, adım duyulsun her şehirden. Dostlar ansın beni, eve dönüş yolundayım.

Söylemiştim sana kalbim,          sen bu yolda yürüyemezsin.                  Bu yolun sonu o değil,                  haksızlıkların bittiği.         İnsanların içinden geçip,   yalnızlığa varacaksın hep.            Gül bahçelerinde,     hercai bir menekşe    senin payına düşen.      Sen dünya renginde              düşlere dalmışsın            Bilmediğin bir şey var;    herkes kendi gezegeninin yalnızı.