"Dokuzuncu Gezegen"

  Şimdi her iki tarafta da içim acıyor senle veya sensiz.  Arada bir fark görmüyorum biri insan öteki de insan.  İnsan şehvetten yaratılmış ve bencillik kokan bir varlıkken üstelik  nasıl masumca sevilmeyi bekleyebilir biri. Birinin hep çok yük vardır omuzlarında taşıyamaz düşer,  düşerken yanında sevdiklerini de serer yerlere.  İsterki onlarda onunla birlikte taşısın onun yüklerini,  onların ezilmesini önemsemez. Peki bu vahşi ve iğrenç dünyada nasıl güvenmekten ve iyilikten bahsedebiliriz,  hep başkasının yükleri altında eziliyorken?  Seviyorum kelimesi, kendini beğenmekten öteye geçemiyor  ve fedakarlık barındıramıyorken.  Kendimden tiksiniyorum yine bu gece.  Varlığımı ve neden insan olduğumun asla farkına varamıyorum.  Ben seçmedim üstelik bunu  hep orada iyi bir şeyler olduğuna inanmaya devam ederken,  kandırdım kendimi.  Peki sadece insan mı böylesine zavallı?  Doğa bile can alıyorken bizden,  söyler misin yuva dediğin bizi kurtarabilir mi tüm bunlardan.  Oysa ev sığınmak ve ait

Sen istanbul'dun Bense akdenizin asi kızı Yüreğin sıcaktı senin Ve kıyıların berrak Benim dikenlerim batardı ayaklarına Oysa söylemiştin bana Kasımda denize girilmez Ben hiç dinlemedim seni İyiki atladım o sulara Şimdi kalbimden tut içine bak Orada ölmüş şimdi bir şeyler Ayaklarındaki kan aşkımdan değil Benim sana söyleyemediklerimden Dünyanın en derinine inince göreceksin Senle ben aslında hiç yoktuk Ruhumuz eskimişti bizim Hatıralarımız hiç buluşmadılar Biz kitaplardan şiirler okurduk Şiirler bize umut olurdu Aslında biz haylaz bir şiirdik En çok kendi satırlarını kandıran Onlarla alay eden iki şairdik Bak her yeri dolaştık evrende Ama senle ben hep esir kaldık kendimize

  Necdet Subaşı’nın Mişa’sı gibiyim son günlerde. Biraz kırgın kedi yüreğim ve gitmek isteği içerisindeyim. Biraz Marcel Proust’un Albertine’i gibiyim onun gibi kayıp ve bir gün gelecek diye beklenen. Neden gitmek ister biri ve neden kaybolur tek bir söz bile etmeden. Konuşacak tek bir şey kalmayana dek bekleyip, sonra kocaman susmaktan mı? Yoksa anlaşılmamış olmanın verdiği o huzursuzluktan kaçmak için mi kaybolurlar? Belki de kaçmazlar onlar sadece kendilerini bulurlar. Aslında size bugün Eğirdir’den bahsetmek istemiştim. Hep gitmek arzusu içerisinde olduğum için, sürekli geziyorum ama ilk defa burnumun ucundaki Eğirdir’i hissederek gezdim. Güneş batıncaya kadar adayı, kiraladığım bisikletle keşfetmeye koyuldum. Pedalları çevirip yavaşça, mavilikler boyunca adanın çevresini gezip, adanın insanlarıyla konuştum. Tam limanın içerisinde bulunan, kahvehane havasındaki bahçeye oturdum ve sahibinin ısmarladığı çayımı yudumladım. İnsan neden aynı yerde durmamalı, neden sürekli yeni yerlere

  Bu hayata geldiğimiz ilk günü hatırlamayız hiçbirimiz. İlk kelimelerimizi çıkarmak için ne kadar emek harcadığımızı, o ilk adımı atmak için gücü içimizde nasıl bulduğumuzu anımsamayız. Bu yüzden kendimizi bazen çok güçsüz hissederiz. Eğer hayatımızı bir grafik üzerinden izleme fırsatımız olsaydı, muhtemelen kendimizle çok daha fazla gurur duyardık. Kendi başımıza yola çıktığımız ilk gün, o ilk adımımızı atmaya başladığımız günkü kadar kararlı ve cesurduk mesela. Hayatın tadını o ilk dondurmamızı yediğimiz günkü kadar çıkarabilirdik. Gökçeada da yediğim o ilk Laz Böreğini, diğer adıyla Galaktoboureko’yu yerken hayatın tadına yeniden vardım ben mesela. Oğlakların arasında yürürken ve patika boyunca uzanan makiler arasında gezinirken, yeniden içimde bir şeyler kıpırdandı. Mavi yusufçuk böcekleri başımın üzerinde uçuşurken, kulağıma cırcır böceklerinin yaza veda şarkısı çalınırken ben yeniden kendim oldum. Dereköy’de yıkıntılar arasından denize bakarken, darmadağın olmuş hayatımın na

Karanlıktayım ama çok net görüyorum. Yürüyorum ama hiçbir yere varmıyorum. Öyleyse yürümek durmaktır şimdi şu vakitlerde. Konuşmak susmaktır, kelimeler varmıyorsa o yere. Susmak bulmaktır cevapları.   Anlatmak bazen kendi iç sesini duymaktır. Kendini duydukça yeni kararlar almaktır aniden. Ya da onaylatmaktır kendi iç sesini dışarıdakine. Kelimelere odaklanmaktır konuşmak.   Gitmek duygusu bazen bir kaçıştır eskiden. Sıradanlıktan uzaklaşmaktır yerini unutmak. Ayaklar adım attıkça zihin de yürümeye başlar. Çıkarsın eskilerden, sığ fikirlerden uzaklaştıkça.   Ait olmaktan uzaklaşınca ait kalamazsın artık. Uzaklar hep uzak kalır mesafene. Gitmek bir eylemden daha fazlasıdır artık. Keşfetmektir hayatı bir hevesle.   Tüketmek ve üretmek arasında gidip gelirsin. Bilirsin artık varılacak bir yer kalmadığını. Maddeyi alıp yerine enerjiyi koyarsın. İşte o zaman durduğun yer artık kaderindir.

  Hayatın anlamını öyle ilk sorgulamada bulamadım ve panikledim çünkü; hemen herkesin hayatın anlamını bulduğundan emindim. Sanki herkes yaşıyordu onu ama ben hala bulamamıştım. Nasıl olurdu da ne için yaşıyorum sorusuna bir tek cevap veremiyordum. Para için, aşk için, tutku için, makam için diyemiyordum. Başka ne için yaşardı ki insan dedikleri? Bilemiyordum ve huzursuzluğum gittikçe artıyordu. Konuşmak, yürümek ve hatta nefes alıp vermek bile saçma sapan geliyordu. Ölmek diye bir şey vardı, onun da ne olduğunu tam bilmiyordum. İnsan neden doğar, insan neden yaşar ve ölür sorularının cevabı yüzyıllardır bulunamamıştı, ben mi bulacaktım? Sahi neydi bu durmak bilmeyen düşünceler, neydi bu hayatı ve ölümü sorgulamalar? Herkes gibi yaşasana hayatını, neden bir gece ansızın sokaktaki çocuklara ağlarsın? Neden insanlar savaşıyor diye düşünüp durursun, herkes gibi uyusan olmuyor mu? Bunlar yetmez gibi bir de kendine inancını yitiriyor ve koca evrende minicik bir nokta kadar kalıyordum, yıldı

Durur muydu orada bir yerde yaşamak,  yaşamak seni ve tüm hikayeleri sil baştan.  Bu heyecan kalbimi delik deşik yapar mıydı,  bir savaş meydanında,  yoksa sular mıydık bahçemizdeki çiçekleri aşkla.  Yeter miydi gerçekten sevmek,  sevmek çözer miydi bizi, dilimizi.  Kimsenin çaresizlikten susmadığı bir yer kaldı mı?  Bir yer var mı hala gidilecek,  çirkin kelimelerin değmediği.  Bir yer varsa söyleyin bu gezegeni mahvetmeden varılacak.  Bir kehanet miydi yaşamak dedikleri.  Önce dağları devirecek,  sonra nehirleri içecek bir canavar mıydı yaşamak.  Uçmak kirli miydi özgürce uçmak?  Hangi devirde kaldı o berrak sular,  kızıl ağaçlar sadece güneşin renginden değil miydi şimdi bu saatlerde.  Neden koalalar evsiz kaldı ve kırlangıçlar gitti gökyüzünden?  Biz yeterince sevemedik mi bu yeryüzünü,  o yüzden mi tükettik koca bir yılı şimdiden?  Çözüm madem sevmek ve paylaşmaktı,  neden çölleşti denizlerimiz?  Hala derin bir nefes alabiliyorken,  hala denizlere açılabiliyorken düşmeliyiz peşine