"Dokuzuncu Gezegen"

 Bir şairin ruhu kayıptır, a raftadır. Hiçbir zaman duyulmamış, tanınmamıştır o. Dizeleri, binlerce yıldır kayıp bir geminin enkazı gibidir. Biraz yosun kokar kelimeleri,  adı ise gizlidir köşelerde. Kimse umursamaz şairin adını. Çok azı anlar, onun ruhundaki karanlığın,  aydınlığa olan küskünlüğünü Kayıptır bir şairin ruhu. Hiçbir enlem tanımlayamaz onun konumunu. Evrene karışmıştır çoktan nefesi. Yıldızlardan gülümser kırgınlığı. Bir şaire iyi bakın insanlar. Onun ruhu kimseye benzemez. Kırgındır, yorgundur, hassastır. Katılaşmış bir yürek, okumasın onun satırlarını. Eğer anlaşılmadığını hissederse, incinir bir şairin kayıp yüreği. Bir daha düşmez satırlara.

  Gözleri ateş saçan dişi bir kurdun pençesinde, yırtılmış ruhum kan revan içinde. Yaprakların o naifliği yüzümde, ayaklarım vahşi bir diyarın üzerinde.   Altımdan sıyrılıp yükselince yeryüzü, düşecek sanki üzerime gökyüzü. Ellerime sığmış hüzün dolu bulutlar, alabora olmuş bugünler ve yarınlar.   Kayboldum enkaz altında anılar kefil. Umuda doğru açılan o pencereler, sonsuza dek kapanmışlar yüzüme.

  Bu gezegen bir kovan. Bir ileri gidiyor, bir geri gidiyorum.  Kendi etrafımda daireler çiziyor,  yolumu kaybediyorum. Şehrin ışıklarını söndürün bu gece. Sizi yaban arılarıyla,  vahşi bir dansa kaldırmak istiyorum.  Gerçeklerle yüzleşmeden,  derin hayallere dalmanızı istiyorum.  Kulaklarımda tatlı tatlı vızıltılar, şehrin en güzel seslerini dinliyorum. Kayalıklardan atlıyorum.  Sonra kanatlarım huzursuzlanıyor. Bir nehrin tam ortasında,  yüzerken buluyorum kendimi. Çünkü başka türlü soğumuyorum.  

Emily Dickinson; 1830-1886 yılları Amerika'sında yaşamış feminist yazarlardan. Bana göre en etkileyici kaleme sahip olanlardan birisi. Şiirlerini okuduğunuz zaman bunun sebebini çok daha iyi anlayabiliyorsunuz. Onun hayal dünyasında kaybolmayacak birini tanımıyorum. Adına çekilmiş bir dizi var hatta. İzlemeyenlere şiddetle tavsiye ediyorum. İlk sahnelerden sizi kendi hayal dünyasına çekmeyi başarıyor. Sonrasında onun derin, kederli ve bir o kadar da umutlu yaşam aralarında kaybolurken buluyorsunuz kendinizi. Emily umudu metaforik olarak; ruhta dinlenen, sürekli şarkı söyleyen ve en zor koşullarda bile hiçbir şey talep etmeyen bir kuş olarak tanımlar bir şiirinde. Ah Emily neden seni daha önce tanımadık ki dediğinizi duyar gibiyim. Kendisi benim ilham kaynağım oldu... Kısaca bahsetmek istiyorum hayatından; İlk şiirini yayımlatmanın sancısını çeken Emily; ilk önce ailesiyle savaşıyor, daha sonra böyle bir hareketin onu kirlettiğini düşünen toplumun önyargılarıyla savaşıyor. Onun en

İnsan... "Keşfedilemeyen 9. Gezegen." İnsan;  Bu dünyaya ayak basmış olmasına rağmen, aynı anda tüm gezegenlerde olmanın arzusunu duyar.  Hep daha fazlasına sahip olmaya çalışan tek gezegen.  Karanlıkta kaldığı için bazen görünür, bazen kaybolur.  Onu keşfetmek hiçbir zaman mümkün olmamıştır.  Bu dünyaya bir su damlası olarak gelir, tüm evreni keşfedecek güce sahip tek varlık hatta. Bir kadının içinde hayat bulur ve doğar. Sonra sürünmeye başlar.  Heyecanlıdır ilk adımını atmak için.  Nihayet o ilk adımını atar ve koşmaya heveslenir.  Koşmayı öğrenir ve en hızlı koşan olmak ister. Nihayet yavaşlar; siz yavaşladığını görürsünüz.  Ancak o sonra uzaklaşır, kaybolur, gider. Keşfetmek onun için bir tutkuya dönüşmüştür.  Tutkulu bir insan asla gözle görülmez.  O yalnızlığın rengine dönüşmüştür.  Karanlığın içinde siyahları giyer ve kendisiyle bir bütün olur. Tüm gezegenlere ayak basar, dünyaya sığmaz olur hayalleri, sonsuz galaksiden taşar. Özgürdür, cesurdur, isteklidir. Aslında k