"Dokuzuncu Gezegen"

  Necdet Subaşı’nın Mişa’sı gibiyim son günlerde. Biraz kırgın kedi yüreğim ve gitmek isteği içerisindeyim. Biraz Marcel Proust’un Albertine’i gibiyim onun gibi kayıp ve bir gün gelecek diye beklenen. Neden gitmek ister biri ve neden kaybolur tek bir söz bile etmeden. Konuşacak tek bir şey kalmayana dek bekleyip, sonra kocaman susmaktan mı? Yoksa anlaşılmamış olmanın verdiği o huzursuzluktan kaçmak için mi kaybolurlar? Belki de kaçmazlar onlar sadece kendilerini bulurlar. Aslında size bugün Eğirdir’den bahsetmek istemiştim. Hep gitmek arzusu içerisinde olduğum için, sürekli geziyorum ama ilk defa burnumun ucundaki Eğirdir’i hissederek gezdim. Güneş batıncaya kadar adayı, kiraladığım bisikletle keşfetmeye koyuldum. Pedalları çevirip yavaşça, mavilikler boyunca adanın çevresini gezip, adanın insanlarıyla konuştum. Tam limanın içerisinde bulunan, kahvehane havasındaki bahçeye oturdum ve sahibinin ısmarladığı çayımı yudumladım. İnsan neden aynı yerde durmamalı, neden sürekli yeni yerlere

  Bu hayata geldiğimiz ilk günü hatırlamayız hiçbirimiz. İlk kelimelerimizi çıkarmak için ne kadar emek harcadığımızı, o ilk adımı atmak için gücü içimizde nasıl bulduğumuzu anımsamayız. Bu yüzden kendimizi bazen çok güçsüz hissederiz. Eğer hayatımızı bir grafik üzerinden izleme fırsatımız olsaydı, muhtemelen kendimizle çok daha fazla gurur duyardık. Kendi başımıza yola çıktığımız ilk gün, o ilk adımımızı atmaya başladığımız günkü kadar kararlı ve cesurduk mesela. Hayatın tadını o ilk dondurmamızı yediğimiz günkü kadar çıkarabilirdik. Gökçeada da yediğim o ilk Laz Böreğini, diğer adıyla Galaktoboureko’yu yerken hayatın tadına yeniden vardım ben mesela. Oğlakların arasında yürürken ve patika boyunca uzanan makiler arasında gezinirken, yeniden içimde bir şeyler kıpırdandı. Mavi yusufçuk böcekleri başımın üzerinde uçuşurken, kulağıma cırcır böceklerinin yaza veda şarkısı çalınırken ben yeniden kendim oldum. Dereköy’de yıkıntılar arasından denize bakarken, darmadağın olmuş hayatımın na

Karanlıktayım ama çok net görüyorum. Yürüyorum ama hiçbir yere varmıyorum. Öyleyse yürümek durmaktır şimdi şu vakitlerde. Konuşmak susmaktır, kelimeler varmıyorsa o yere. Susmak bulmaktır cevapları.   Anlatmak bazen kendi iç sesini duymaktır. Kendini duydukça yeni kararlar almaktır aniden. Ya da onaylatmaktır kendi iç sesini dışarıdakine. Kelimelere odaklanmaktır konuşmak.   Gitmek duygusu bazen bir kaçıştır eskiden. Sıradanlıktan uzaklaşmaktır yerini unutmak. Ayaklar adım attıkça zihin de yürümeye başlar. Çıkarsın eskilerden, sığ fikirlerden uzaklaştıkça.   Ait olmaktan uzaklaşınca ait kalamazsın artık. Uzaklar hep uzak kalır mesafene. Gitmek bir eylemden daha fazlasıdır artık. Keşfetmektir hayatı bir hevesle.   Tüketmek ve üretmek arasında gidip gelirsin. Bilirsin artık varılacak bir yer kalmadığını. Maddeyi alıp yerine enerjiyi koyarsın. İşte o zaman durduğun yer artık kaderindir.