"Dokuzuncu Gezegen"

  Şimdi her iki tarafta da içim acıyor senle veya sensiz.  Arada bir fark görmüyorum biri insan öteki de insan.  İnsan şehvetten yaratılmış ve bencillik kokan bir varlıkken üstelik  nasıl masumca sevilmeyi bekleyebilir biri. Birinin hep çok yük vardır omuzlarında taşıyamaz düşer,  düşerken yanında sevdiklerini de serer yerlere.  İsterki onlarda onunla birlikte taşısın onun yüklerini,  onların ezilmesini önemsemez. Peki bu vahşi ve iğrenç dünyada nasıl güvenmekten ve iyilikten bahsedebiliriz,  hep başkasının yükleri altında eziliyorken?  Seviyorum kelimesi, kendini beğenmekten öteye geçemiyor  ve fedakarlık barındıramıyorken.  Kendimden tiksiniyorum yine bu gece.  Varlığımı ve neden insan olduğumun asla farkına varamıyorum.  Ben seçmedim üstelik bunu  hep orada iyi bir şeyler olduğuna inanmaya devam ederken,  kandırdım kendimi.  Peki sadece insan mı böylesine zavallı?  Doğa bile can alıyorken bizden,  söyler misin yuva dediğin bizi kurtarabilir mi tüm bunlardan.  Oysa ev sığınmak ve ait

Sen istanbul'dun Bense akdenizin asi kızı Yüreğin sıcaktı senin Ve kıyıların berrak Benim dikenlerim batardı ayaklarına Oysa söylemiştin bana Kasımda denize girilmez Ben hiç dinlemedim seni İyiki atladım o sulara Şimdi kalbimden tut içine bak Orada ölmüş şimdi bir şeyler Ayaklarındaki kan aşkımdan değil Benim sana söyleyemediklerimden Dünyanın en derinine inince göreceksin Senle ben aslında hiç yoktuk Ruhumuz eskimişti bizim Hatıralarımız hiç buluşmadılar Biz kitaplardan şiirler okurduk Şiirler bize umut olurdu Aslında biz haylaz bir şiirdik En çok kendi satırlarını kandıran Onlarla alay eden iki şairdik Bak her yeri dolaştık evrende Ama senle ben hep esir kaldık kendimize