Haylaz Şiir

-






Sen istanbul'dun
Bense akdenizin asi kızı
Yüreğin sıcaktı senin
Ve kıyıların berrak
Benim dikenlerim batardı ayaklarına
Oysa söylemiştin bana
Kasımda denize girilmez
Ben hiç dinlemedim seni
İyiki atladım o sulara
Şimdi kalbimden tut içine bak
Orada ölmüş şimdi bir şeyler
Ayaklarındaki kan aşkımdan değil
Benim sana söyleyemediklerimden
Dünyanın en derinine inince göreceksin
Senle ben aslında hiç yoktuk
Ruhumuz eskimişti bizim
Hatıralarımız hiç buluşmadılar
Biz kitaplardan şiirler okurduk
Şiirler bize umut olurdu
Aslında biz haylaz bir şiirdik
En çok kendi satırlarını kandıran
Onlarla alay eden iki şairdik
Bak her yeri dolaştık evrende
Ama senle ben hep esir kaldık kendimize

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Benden Kaç Tane Var?

-
Resim
    İleri gidelim derken sürekli geriye mi gidiyoruz, dijital hayaller kurarken fazla mı robotlaşıyoruz? Her işten anla, birden fazla işi aynı anda yap, zamanının her anını bir şeyler yaparak harca, sosyal medyada sürekli aşırı başarılı insanların motive edici hikayelerini dinle...Yavaş yavaş tükenmeye başlıyoruz. İçimiz yaprak dökerken hala dışarıya çiçeklerimizi göstermeye çalışıyoruz. Aşırı hızlı tüketim, sürekli işleyen bir dijital dünya ve bu hızlı yaşam arasında yine zaman yetmediği için yetişemediğimiz şeylerden şikâyet ediyoruz sıklıkla. Madem her süreç bu kadar hızlı ve kolay ulaşılabilir hale geliyor, neden bize daha fazla zaman ve konforlu bir hayat imkânı vermiyor bu sistem?  Zaman kazandırıyor gibi görünen bu düzen nasıl oluyor da bizden zamanımızı götürüyor? Bir kitabı elimize alıp okumaya başladığımız sırada kaç kere bölünüyor zihnimiz hızlı düşünmekten. Her şeyi öğrenmeye çalışıyor ve sürekli evrilen dünyaya adapte sorunları yaşıyoruz. Cepte psikolog, oturduğun yerden a
Devamı

Yazmak Zehirler Mi?

-
Resim
  Şimdi her iki tarafta da içim acıyor senle veya sensiz.  Arada bir fark görmüyorum biri insan öteki de insan.  İnsan şehvetten yaratılmış ve bencillik kokan bir varlıkken üstelik  nasıl masumca sevilmeyi bekleyebilir biri. Birinin hep çok yük vardır omuzlarında taşıyamaz düşer,  düşerken yanında sevdiklerini de serer yerlere.  İsterki onlarda onunla birlikte taşısın onun yüklerini,  onların ezilmesini önemsemez. Peki bu vahşi ve iğrenç dünyada nasıl güvenmekten ve iyilikten bahsedebiliriz,  hep başkasının yükleri altında eziliyorken?  Seviyorum kelimesi, kendini beğenmekten öteye geçemiyor  ve fedakarlık barındıramıyorken.  Kendimden tiksiniyorum yine bu gece.  Varlığımı ve neden insan olduğumun asla farkına varamıyorum.  Ben seçmedim üstelik bunu  hep orada iyi bir şeyler olduğuna inanmaya devam ederken,  kandırdım kendimi.  Peki sadece insan mı böylesine zavallı?  Doğa bile can alıyorken bizden,  söyler misin yuva dediğin bizi kurtarabilir mi tüm bunlardan.  Oysa ev sığınmak ve ait
Devamı