Dokuzuncu Gezegen - Edebiyat, İstanbul İçerik Yazarı, Blogger

Ne olduğun ve nerede olduğun işte bütün meselemiz buydu aslında. Dünya düzeninin ayaklarımıza bağladığı o prangalardan gidemedik bir yere. Gitsek dahi varamadık o yemyeşil düzlüklere. Bir kuş olmayı diledik, kuş kanatları topladık ve bu yüzden uçmayı denemedik bile. Hayal kurmanın o dayanılmaz özlemiyle yanıp tutuşsak bile, ertesi gün en güzel kıyafetlerimizi giyip başka birilerini memnun etmekle öteledik hasretimizi. Sevmeyi filmlerden öğrendik, romanlardan okuduk ama hep inkâr ettik varlığını. Zaten sevmek yok olmaktı ve emek dediğin şey zamana ihanetti. Sevdiklerimizi sözümüzle, yokluğumuzla, suskunluğumuzla terbiye ettik hep. Zaten kelime bilmek sadece yazarlara aitti, edebiyat parçalamak bizim haddimize değildi. Eğri oturup, doğru konuştuk hep biz sözde dostlar arasında ama hiçbir zaman ruha değmedi çok şükür kelimelerimiz. Yalanlarla dost olmuşken, doğruluktan söz ettik senelerce birbirimizin gözlerine bakmadan. Gözlerine baksaydık tek kelime edemezdik çünkü; sahtelik boy göste...

  Hayatın anlamını öyle ilk sorgulamada bulamadım ve panikledim çünkü; hemen herkesin hayatın anlamını bulduğundan emindim. Sanki herkes yaşıyordu onu ama ben hala bulamamıştım. Nasıl olurdu da ne için yaşıyorum sorusuna bir tek cevap veremiyordum. Para için, aşk için, tutku için, makam için diyemiyordum. Başka ne için yaşardı ki insan dedikleri? Bilemiyordum ve huzursuzluğum gittikçe artıyordu. Konuşmak, yürümek ve hatta nefes alıp vermek bile saçma sapan geliyordu. Ölmek diye bir şey vardı, onun da ne olduğunu tam bilmiyordum. İnsan neden doğar, insan neden yaşar ve ölür sorularının cevabı yüzyıllardır bulunamamıştı, ben mi bulacaktım? Sahi neydi bu durmak bilmeyen düşünceler, neydi bu hayatı ve ölümü sorgulamalar? Herkes gibi yaşasana hayatını, neden bir gece ansızın sokaktaki çocuklara ağlarsın? Neden insanlar savaşıyor diye düşünüp durursun, herkes gibi uyusan olmuyor mu? Bunlar yetmez gibi bir de kendine inancını yitiriyor ve koca evrende minicik bir nokta kadar kalıyordum, y...

Durur muydu orada bir yerde yaşamak,  yaşamak seni ve tüm hikayeleri sil baştan.  Bu heyecan kalbimi delik deşik yapar mıydı,  bir savaş meydanında,  yoksa sular mıydık bahçemizdeki çiçekleri aşkla.  Yeter miydi gerçekten sevmek,  sevmek çözer miydi bizi, dilimizi.  Kimsenin çaresizlikten susmadığı bir yer kaldı mı?  Bir yer var mı hala gidilecek,  çirkin kelimelerin değmediği.  Bir yer varsa söyleyin bu gezegeni mahvetmeden varılacak.  Bir kehanet miydi yaşamak dedikleri.  Önce dağları devirecek,  sonra nehirleri içecek bir canavar mıydı yaşamak.  Uçmak kirli miydi özgürce uçmak?  Hangi devirde kaldı o berrak sular,  kızıl ağaçlar sadece güneşin renginden değil miydi şimdi bu saatlerde.  Neden koalalar evsiz kaldı ve kırlangıçlar gitti gökyüzünden?  Biz yeterince sevemedik mi bu yeryüzünü,  o yüzden mi tükettik koca bir yılı şimdiden?  Çözüm madem sevmek ve paylaşmaktı,  neden çölle...

Her şey kötü gitse bile hayatlarımızda, yine de orada iyi şeylerin bizi beklediğine inanırız bazımız. Bazılarımız elinde kalan son kişiye veya son fırsata sarılır. Kopan fırtınaları, feryatları, acıları duymazdan gelip işimize dört elle sarılırız. Bazılarımız dünyayı değiştirebilmek için sabah 5'te kalkar ve rutinine başlar. Çalışır çalışır daha çok çalışır. Saatler gittikçe büyüyen galaksiye sığmaz olur geceleri de çalışır. Yaşamaya devam ederken, şarkılar çalınır, yine şiirler yazılır, âşık olunur ve bir sürü şey işte. Nihayetinde bu dünyadan giderken klasik birkaç cümle kurulur hakkımızda. İyi insandı, herkese yardım ederdi, çok inatçıydı, hep sessizdi gibi. Yazdıklarınız, yaptığınız işler unutulur ve tozlu raflara kaldırılır en sonunda. Şimdi o tozlu raflardan bakıyoruz hayatlarımıza, geriye ne kaldı bizden? Neden gelmiştin bu gezegene, sen gerçekten hangisiydin o tanımlamaların? Belki hepsiydin belki de hiç biriydin. Şimdi sonsuz bir boşlukta mısın yoksa yepyeni bir g...

Kalbini çok sev demiştin bana. Anlamamıştım o zaman... Kalp sevmeyi kendine uğraş edinir. Çok sevme sakın kimseyi demiştin.. Ama ben seni hep çok sevmek istemiştim. Ölüm demiştin bana ölüm de var. "Sakın ölecek gibi sevmeyesin beni." Ama sevmek istemiştim seni... Kalptir yalnızca eskiyen, bir kalp dünyaya böylesine bağlanmamalı. İlla seveceksen ölesiye birini, Yaradanını SEV demiştin. Sonu olan hiçbir şey sonsuza dek sürmez.. Sana ayna olacak birini sev. Seni görmezden gelen varsın gitsin yoluna. Sen seni gerçekten seveni sev... Siyahınla, beyazınla seni gerçekten seveni... "Hemdem"

  Eşyanın, insanın enerjisi siz dokununca size geçermiş. Her insandan bir parça taşırmışız farkında olmadan. Dokunduğumuz şeyden bize geçen bir hissiyat varmış. O yüzden hayatımızdaki beş insanın ortalaması olduğumuz söylenir bize. Nasıl davranışlara, sözcüklere maruz kaldığımız belirler bizim de enerjimizi. Şefkatli bir dil şefkat doğururken, şiddet dolu bir dil de zehrini bırakır bedeninizde ve zihninizde. Bunu temizlemek zorundayız, bizde kalan o kötü şifreleri kırmalıyız. Derinleşmiş ilişkiler bize şifa olurken, bu yüzden paraşüt ilişkiler zehirlidir denir.

 Bir kaçış planı mıydı bu hayat günahlardan Günah sen kaçtıkça çekiyorken seni üstelik. İnsan kendi içindeki karanlıktan kaçabilir mi bir süre? Gidişler bir bitiş olsa ya.. Dönüş yolu unutulsa ya bu hayata..

  Binlerce şarkının arasında,  ben hep aynı şarkıyı söylerim. Ayaklarım, adımlarda şu küçük evreni, ben tek bir toprakta yaşarım. İçimde pişmanlığın sesleri, tutar yakasından umuda yapışır. Umut kovar hüzünlerimi... Hüzünlerim, birer yağmur olur. Yağmurlar ıslatır toprağımı, üşümek ısıtır bazen kalbini. Güneş doğar üzerimize... Bir filiz başını çıkarır, biz göğe bakarız.

------------------------------------------- Ben sana olmalıyım, Bana sen bir kaynak. Görüyorum geç, kıyım çok yakın! Biliyorum artık mut uzaklığını. Sen yüzümü götürmüyorsun, Kendi gözünü bile! -------------------------------- Bu dünyayı başka bir hayatın bekleme salonu ya da vakit geçirme yeri olarak görüyordu Nilgün Marmara. O çok özel biriydi pek çok insan için. Bilinç altımızda yatan o kıyametin habercisiydi sanki, Nilgün Marmara.  Tıpkı o şiirinde bahsettiği;  Bir kediydi belki bu dünya,  sinsice aklımızı okuyan  ve bacaklarımıza sürtünerek bize mırıldayan.  Belki kulak vermeliydik o sese.  Belki de düşmemeliydik, o tatlı bıyık altından gülümsemelerine. Hep gelirdi üzerimize hayat olmadık anlarda,  tüyleri sıcacık bir kedi gibi.  Ne vakit elimizi uzatsak acıtırdı hayat. Suçlu bir kedi gibi kalbimize bir çizik atarak.  Ah Nilgün Marmara!! Neydi ki seni derinden yaralayan?  Anlayışsız hayat mıydı seni koparan yaşamaktan?  Sebebi ...

 Bir şairin ruhu kayıptır, a raftadır. Hiçbir zaman duyulmamış, tanınmamıştır o. Dizeleri, binlerce yıldır kayıp bir geminin enkazı gibidir. Biraz yosun kokar kelimeleri,  adı ise gizlidir köşelerde. Kimse umursamaz şairin adını. Çok azı anlar, onun ruhundaki karanlığın,  aydınlığa olan küskünlüğünü Kayıptır bir şairin ruhu. Hiçbir enlem tanımlayamaz onun konumunu. Evrene karışmıştır çoktan nefesi. Yıldızlardan gülümser kırgınlığı. Bir şaire iyi bakın insanlar. Onun ruhu kimseye benzemez. Kırgındır, yorgundur, hassastır. Katılaşmış bir yürek, okumasın onun satırlarını. Eğer anlaşılmadığını hissederse, incinir bir şairin kayıp yüreği. Bir daha düşmez satırlara.

  Gözleri ateş saçan dişi bir kurdun pençesinde, yırtılmış ruhum kan revan içinde. Yaprakların o naifliği yüzümde, ayaklarım vahşi bir diyarın üzerinde.   Altımdan sıyrılıp yükselince yeryüzü, düşecek sanki üzerime gökyüzü. Ellerime sığmış hüzün dolu bulutlar, alabora olmuş bugünler ve yarınlar.   Kayboldum enkaz altında anılar kefil. Umuda doğru açılan o pencereler, sonsuza dek kapanmışlar yüzüme.

  Bu gezegen bir kovan. Bir ileri gidiyor, bir geri gidiyorum.  Kendi etrafımda daireler çiziyor,  yolumu kaybediyorum. Şehrin ışıklarını söndürün bu gece. Sizi yaban arılarıyla,  vahşi bir dansa kaldırmak istiyorum.  Gerçeklerle yüzleşmeden,  derin hayallere dalmanızı istiyorum.  Kulaklarımda tatlı tatlı vızıltılar, şehrin en güzel seslerini dinliyorum. Kayalıklardan atlıyorum.  Sonra kanatlarım huzursuzlanıyor. Bir nehrin tam ortasında,  yüzerken buluyorum kendimi. Çünkü başka türlü soğumuyorum.  

Emily Dickinson; 1830-1886 yılları Amerika'sında yaşamış feminist yazarlardan. Bana göre en etkileyici kaleme sahip olanlardan birisi. Şiirlerini okuduğunuz zaman bunun sebebini çok daha iyi anlayabiliyorsunuz. Onun hayal dünyasında kaybolmayacak birini tanımıyorum. Adına çekilmiş bir dizi var hatta. İzlemeyenlere şiddetle tavsiye ediyorum. İlk sahnelerden sizi kendi hayal dünyasına çekmeyi başarıyor. Sonrasında onun derin, kederli ve bir o kadar da umutlu yaşam aralarında kaybolurken buluyorsunuz kendinizi. Emily umudu metaforik olarak; ruhta dinlenen, sürekli şarkı söyleyen ve en zor koşullarda bile hiçbir şey talep etmeyen bir kuş olarak tanımlar bir şiirinde. Ah Emily neden seni daha önce tanımadık ki dediğinizi duyar gibiyim. Kendisi benim ilham kaynağım oldu... Kısaca bahsetmek istiyorum hayatından; İlk şiirini yayımlatmanın sancısını çeken Emily; ilk önce ailesiyle savaşıyor, daha sonra böyle bir hareketin onu kirlettiğini düşünen toplumun önyargılarıyla savaşıyor. Onun en...

İnsan... "Keşfedilemeyen 9. Gezegen." İnsan;  Bu dünyaya ayak basmış olmasına rağmen, aynı anda tüm gezegenlerde olmanın arzusunu duyar.  Hep daha fazlasına sahip olmaya çalışan tek gezegen.  Karanlıkta kaldığı için bazen görünür, bazen kaybolur.  Onu keşfetmek hiçbir zaman mümkün olmamıştır.  Bu dünyaya bir su damlası olarak gelir, tüm evreni keşfedecek güce sahip tek varlık hatta. Bir kadının içinde hayat bulur ve doğar. Sonra sürünmeye başlar.  Heyecanlıdır ilk adımını atmak için.  Nihayet o ilk adımını atar ve koşmaya heveslenir.  Koşmayı öğrenir ve en hızlı koşan olmak ister. Nihayet yavaşlar; siz yavaşladığını görürsünüz.  Ancak o sonra uzaklaşır, kaybolur, gider. Keşfetmek onun için bir tutkuya dönüşmüştür.  Tutkulu bir insan asla gözle görülmez.  O yalnızlığın rengine dönüşmüştür.  Karanlığın içinde siyahları giyer ve kendisiyle bir bütün olur. Tüm gezegenlere ayak basar, dünyaya sığmaz olur hayalleri, sonsuz galaksiden...